Róża

   Wpierw nasiono
   Nie ładnie trochę brzydkie
   Potem łodyżka malutka
   I dwa listki

   Rośnie i rośnie
   Pod słońcem złocistym
   Porannej rosy napity

   W końcu się pojawił
   Delikatny mały
   Pączek czerwony

   Miną dzień
   Może dwa
   Rozkwitł pąk
   Róża ta

   Nie wie że choć
   Kiedyś brzydka
   Dziś pięknym kwiatem
   Się stała

Czym jest wobraźnia?

   Czym jest wyobraźnia?
   Małe dziecko pyta mnie
 
   Wyobraźnia jest jak...
   Próbuję znaleźć odpowiedź
   Nic do głowy mi nie wchodzi
   Przelatuje przed nami motyl
   I nagle pomysł się we mnie rodzi
   Wyobraźnia jest jak ten motyl
   Mała barwna pod niebo wzlatuje
   A gdy schwytać ją chcesz
   Uwięzić
   Tracisz cały życia sens
   Nieuchwytna niezależna
   Najpiękniejsza w swej naturze
   Gdy wolna jest
   Ale nie oto mi chodzi!
   Czymże ona jest?
   Jest wszystkim tym ot tak
   Co daje życiu smak

Kolejny Dzień

   Kolejny dzień
   Przemija nam
   Jak codzień

   A gdyby tak spróbować
   Dla fantazji
   Na żart
   Stanąć zastanowić się
   Nad biegiem lat

   Raz czas się wlecze
   Przyśpieszyć bieg wydarzeń chcę
   Za mgłą niepamięci stać

   Raz na odwrót
   Zatrzymać czas
   By chwila ta
   Wiecznością się stała

   Lecz cóż
   Sekunda minuta godzina
   Dzień tydzień miesiąc
   Rok wiek tysiąclecie
   Nie na nasze rozkazy są

   Więc cieszyć się chwilą
   Urozmaicić dzień
   Tak aby nie był
   Jak poprzedniego cień

Otwarte przestrzenie

  Jak jest się w klatce drucianej
   Pod kluczem zamkniętej
   Śnić się może tylko jedno
   Otwarte przestrzenie

   Czuć wiatr we włosach
   I zimno śniegu
   Krople deszczu na twarzy
   I płomyki słońca na ramieniu

   Lecieć wysoko
   Gdzie nikt nie znajdzie
   Nikt nie odbierze
   Nie zamknie

   Wolności upartej

       Stukot naczyń. Trzask polan w kominku. Szepty wiedżm,wymawiających zaklęcia. Bulgot w garnku. Przez moją poobijaną głowę przebijają się rozmaite dżwięki. Czuje rwanie w boku,migrenowy ból głowy i piekący - w nodze. Byłam wykończona. Z trudem otworzyłam oczy. 
     Ujrzałam nieco zakurzoną izbę,pełną regałów z butelkami różnego kształtu,o różnej zawartości. Po podłodze przechodzi mały pająk,u sufitu na belce wisi 6 nietoperzy - zwierzęta herbu klanu. Niedaleko łóżka,w którym leżałam,stał ogromny kocioł,w którym coś maziowatego bulgotało,a co jakiś czas wypływała z niego fioletowa mgła. Na stoliku obok mnie leżała miska z wodą,ścierkami o jakiejś dziwnej woni. Zerknęłam na zegar:10 rano. To ile ja spałam?! 
   Nagle grzmotnęło,a niebo za oknem przeszyła błękitna błyskawica. Jęknęłam,bo huk o mało nie rozwalił mi głowy. 
 - Przeklęta burza! Zaraz się nam zwalą na głowę Wrzaskuny,w mordę je mać! - syknęła Miranda,poznałam ją bardzo dobrze,w końcu była przyjaciółka mojej babki,prababki i praprababki. Stukając pantoflami,podeszła do okna,zasunęła zasłony i pstrykneła palcami. Zagłuszyło to dżwięki burzy. I chwała bogom! 
  Kiedy kobieta się odwróciła,zobaczyłam jej czerwone oczy,nieliczne zmarszczki(wiedżmy się nie starzeją) oraz burzę rudych loków. Uśmiechnęła się do mnie ciepło i przysiadła na skraju łóżka. Nałożyła mi kompres na czoło.
- Dobra. - westchnęła. - A teraz opowiedz mi,czemu ten wilkłak cię ścigał,co tu robisz i  w ogóle..
- Zwiała z domu,to tu robi! - odpowiedziała Serena. Kasztanowe włosy wiły się,kiedy szła,a oczy ciskały szkarłatne pioruny. - Mówiłam,żeby została u nas! Ale ,,nie,musi zostać z rodzicami,przecież nie możemy odebrać im córki'',a proszę! Lezy tu,poszarpana przez jakiegoś cholernego pseudopsa,z migreną,a jej starzy pewnie na jakiejś ważniackiej bibie,co,może nie?! - piekliła się. - Dam ci calmianu na tę migrene,bo inaczej ona cię zamęczy. - to mówiąc,podeszła do regału i chwyciła wąską fiolkę z pomarańczową mazią. Rozcieńczyła ją w herbacie i dała mi. Pijąc,rozkoszowałam się smakiem pomarańczy i mandarynek. 
- Nie krzycz,proszę cię. To nic nie pomoże. - orzekła Miranda.
- Może tobie nie,ale mi za to ulży! Jak można być tak nieodpowiedzialnym?! Zostawiać piętnastoletniego mieszańca samego sobie,na pastwę wilkłaków,pobratywców Potępieńca i innych szarlatanów! Zaraz napiszę do sędziny. Mała powinna zostać z nami,przynajmiej skończą się te samobójcze eskapady! 
   Cała Serena - wieczna,ale poczciwa zrzęda!
- Okej,to ty pisz,a ja się zajmę Eliz. Strasznie cię bydlę pogryzło. - pomaszerowała do apteczki po maście,bandaże,itd. Chwilę póżniej byłam ,,omumiowana'' i zamaściowana,ale mimo to kotka wiedżm,Szeherezada,wskoczyła na pościel i ułożyła sie na moich kolanach. 
     Zaczęłam ją głaskać,kiedy do chaty wpadła przemoczona Irene.
- Eliz! Słoneczkio ty moje,jak miło cię widzieć! Chwała bogom,że cię ten wilkłak nie pożarł! Zaraz ci zrobię śniadanko,boś pewnie głodna,co? Ta twoja matka cię na 100% głodzi,śzajbuska jedna! Jakaś ty chuda,schudłaś z 10 kilo,pewna jestem! - mówiąc to,zdążyła ściągnąc buty i płaszcz,po czym poszłą do kuchni. Po minucie wyszła.
- Smażę ci naleśniki. Nie lubie gotować magią,jedzenie jest wtedy niesmaczne.
Przynajmniej nie spalisz nieczego.
Machnęłam ręką i wysuszyłam mokrą jeszcze Irene.
- Dziękuję,kochanie! No,opowiadaj,co u ciebie? Chociaż czekaj,zrobię te naleśniki i wtedy opowiesz. A spróbujcie ja wypytać przede mną,to wam brodawki wyczaruję! - zagroziła. 
A te pokazały jej języki. Ot i Irene- roztrzepana gaduła.
Nim wróciła,usnęłam,by jak najdłużej odwlec pytania.

Cała ja

Niektórzy powiedzieliby, że mi odbija.
Ja nie zważam na nich i robię to co mam robić.

Niektórzy powiedzieliby, że jestem dziwna.
Ja nie przejmuję się tym i jestem jaka jestem.

Niektórzy powiedzieliby, że tu nie pasuję.
Ja Nie słucham ich i idę tutaj.

Niektórzy powiedzieliby, że jestem wspaniała.
Ja posyłam im ciepły uśmiech i dziękuję.

Małe "info"

  Opowiadania, które tu zamieszczam, oczywiście są MOJE i proszę ich NIE KOPIOWAĆ!!!

  Premiery, można to tak nazwać, kilka dni wcześniej zamieszczam na moim prywatnym blogu Explorez mien monde na stronie Jeszcze "Bez Nazwy".

   I to tyle.
   Narka! ;)